29 Ekim 1923 yılında 101 pare top atışının ardından hayata gözlerini açan genç cumhuriyetin ilk karşılaştığı darbe 27 Mayıs 1960 tarihinde Ali Adnan Menderes ve ekibi yapılandır. Milletine hizmet etmenin dışında başka bir hatası olmayan Adnan Menderes, dış işleri bakanı Fatin Rüştü Zorlu ve maliye bakanı Hasan Polatkan darağacında hayata veda ederlerken geride beraberinde birçok cevapsız kalan sorular bırakmışlardır. Milli Birlik Komitesinin öncülüğünde, Yassıada yargılamaları onlarca kişiyi hapse, 3 ismi ise darağacında ölüme mahkûm etmiştir. Darbeden medet umanlar, toplumun isteklerini göz ardı etmiş, makam ver mevkileri kendi adamlarıyla doldurmuşlardır. Halkın darbecilere karşılığı ise seçim sandıklarında olmuş, darbe toplum tarafından cezalandırılmıştır. Elinde silahı olanlara elinde demokrasi kılıcını gösterenler Menderes ve ekibine yapılanları hiçbir zaman unutmamıştır. Ülke darbe ile yakalamış olduğu değişimi rüzgârını kaybetmiş sıkıntılı günler beraberinde gelmiştir. Menderes ve yol arkadaşlarına yapılanların haksızlığı 90’lı yıllarda iade-i itibar ile kabul edilmiş, darbe yapanlar değil, darbenin kurbanları halkın gönlünde ve tarih sayfalarında hak ettikleri yerde yerini almıştır.
Darbe yanlıları bu sefer 12 Mart 1971 yılında sahneye çıkmış, muhtıra vererek kendilerince ülkeye yeniden ayar vermeye çalışmışlardır. Asıl tehlike ve oynanan oyun Maraş olayları ve Taksim’de 1 Mayıs İşçi bayramı etkinliklerinde oynanmış, iç ve dış mihraklar ülkeyi kan gölüne çevirmişlerdir. 11 Eylül’de kan gövdeyi götürürken, 12 Eylül sabahı her şeyin bir anda sona ermesi ise asıl oynanan oyunun ne olduğunun delilidir. Vatan evlatları birbirine düşürülmüş, enerji başka yerlerde harcanmış ve sonucunda devlet yorulmuş ve insanlar birbirlerine küsmüştür. Yıllar sonra darbeye sebep olanlar yargılanmış, darbe yanlıları hak ettikleri cezayı almıştır; fakat genç cumhuriyet medeniyet yolunda ağır darbeler almıştır. 12 Eylül’ün yaraları millete sevdalı Turgut Özal’ın birbiri ardına attığı adımlarla sarılmaya başlamış; fakat bu seferde devletin başına PKK belası sarılmıştır. Özal’ın sır ölümü ve 1990 yıllar Türkiye’nin kayıp yılları olmuş, iç ve dış hainlerin ekmeklerine de yağ sürülmüştür. Ekonomik krizler, işsizlik, enflasyon ve Irak sorunları ülkenin gündeminden düşmemiş, halk hayatından umudu kesmiş ve yarın kaygısı güderek yaşamına devam etmiştir. Tüm bu umutsuz ortamın içinde karanlığa bir ışık yakan ise Kıbrıs’ın yeniden anavatana katılmasına vesile olan Necmettin Erbakan Hoca devreye girmiş ve elde ettiği seçim zaferi ile başbakanlık koltuğuna oturmuştur. Hoca’nın ekonomi de ki yenidünya düzeni modeli sayesinde bir anda işçi ve memur maaşları beklenenin üzerinde artmış, D-8 kurulmuş, enflasyon düşmeye başlamış, havuzda toplanan paralar doğrudan halka harcanmış ve halk uzun zamandan sonra ilk defa ciddi belediye hizmetleri almaya başlamıştır. Yine derin eller olaya müdahale etmiş, Sincan’da yürütülen tanklar ve ardından 28 Şubat süreci ülkeyi yeni kargaşa ortamına sokmuştur. Ülke kamplara bölünmeye, başörtülü öğrenciler ve analar mağdur edilmeye başlanınca bu sefer post modern darbe yapılmıştır. Erbakan Hoca ve ekibi siyasetten yasaklı hale getirilmiş, partileri kapatılmıştır. Tüm bunlar aslında Türkiye Cumhuriyetin ilerlemesini engellemek ve yeniden bir Türk-İslam asrının yaşanmasını önlemek içindi ve onlara göre bu süreç 1000 sürecektir. Halk bin yıl süreceği iddia edilen bu süreç 2002 seçimlerinde sandığa gömmüş ve yeni bir sayfanın açılmasına ön ayak olmuştur.
Darbe yanlıları bu sefer 12 Mart 1971 yılında sahneye çıkmış, muhtıra vererek kendilerince ülkeye yeniden ayar vermeye çalışmışlardır. Asıl tehlike ve oynanan oyun Maraş olayları ve Taksim’de 1 Mayıs İşçi bayramı etkinliklerinde oynanmış, iç ve dış mihraklar ülkeyi kan gölüne çevirmişlerdir. 11 Eylül’de kan gövdeyi götürürken, 12 Eylül sabahı her şeyin bir anda sona ermesi ise asıl oynanan oyunun ne olduğunun delilidir. Vatan evlatları birbirine düşürülmüş, enerji başka yerlerde harcanmış ve sonucunda devlet yorulmuş ve insanlar birbirlerine küsmüştür. Yıllar sonra darbeye sebep olanlar yargılanmış, darbe yanlıları hak ettikleri cezayı almıştır; fakat genç cumhuriyet medeniyet yolunda ağır darbeler almıştır. 12 Eylül’ün yaraları millete sevdalı Turgut Özal’ın birbiri ardına attığı adımlarla sarılmaya başlamış; fakat bu seferde devletin başına PKK belası sarılmıştır. Özal’ın sır ölümü ve 1990 yıllar Türkiye’nin kayıp yılları olmuş, iç ve dış hainlerin ekmeklerine de yağ sürülmüştür. Ekonomik krizler, işsizlik, enflasyon ve Irak sorunları ülkenin gündeminden düşmemiş, halk hayatından umudu kesmiş ve yarın kaygısı güderek yaşamına devam etmiştir. Tüm bu umutsuz ortamın içinde karanlığa bir ışık yakan ise Kıbrıs’ın yeniden anavatana katılmasına vesile olan Necmettin Erbakan Hoca devreye girmiş ve elde ettiği seçim zaferi ile başbakanlık koltuğuna oturmuştur. Hoca’nın ekonomi de ki yenidünya düzeni modeli sayesinde bir anda işçi ve memur maaşları beklenenin üzerinde artmış, D-8 kurulmuş, enflasyon düşmeye başlamış, havuzda toplanan paralar doğrudan halka harcanmış ve halk uzun zamandan sonra ilk defa ciddi belediye hizmetleri almaya başlamıştır. Yine derin eller olaya müdahale etmiş, Sincan’da yürütülen tanklar ve ardından 28 Şubat süreci ülkeyi yeni kargaşa ortamına sokmuştur. Ülke kamplara bölünmeye, başörtülü öğrenciler ve analar mağdur edilmeye başlanınca bu sefer post modern darbe yapılmıştır. Erbakan Hoca ve ekibi siyasetten yasaklı hale getirilmiş, partileri kapatılmıştır. Tüm bunlar aslında Türkiye Cumhuriyetin ilerlemesini engellemek ve yeniden bir Türk-İslam asrının yaşanmasını önlemek içindi ve onlara göre bu süreç 1000 sürecektir. Halk bin yıl süreceği iddia edilen bu süreç 2002 seçimlerinde sandığa gömmüş ve yeni bir sayfanın açılmasına ön ayak olmuştur.
